Toen Jan, de partner van Els enkele jaren geleden de diagnose dementie kreeg, veranderde er veel in hun leven. Els en Jan wonen in Melick en hebben drie volwassen kinderen. Jan is 77 jaar en erg op zichzelf. Els: “(zij houdt haar leeftijd graag voor zichzelf) Hij is altijd al introvert van aard geweest. Maar de laatste jaren verandert er veel aan zijn gedrag, hij moppert veel meer, vergeet steeds meer. Ons leven is daardoor niet meer hetzelfde.”

Het gedrag van Jan is soms onvoorspelbaar. Els: “Hij vergeet weleens het konijnenhok te sluiten, waardoor ik weer alle konijnen kan verzamelen. Jan raakt daarvan in paniek. Het komt ook voor dat hij onverwachts heel boos wordt, maar daarna is hij weer lief. Het is niet altijd even makkelijk.”
Via de huisarts en enkele testen in het ziekenhuis werd enkele jaren geleden duidelijk dat Jan dementie heeft. Els: “In het begin wilden zowel Jan als ik dit niet inzien. Je krijgt wel ondersteuning en ik ben ook naar een aantal info-avonden geweest. Uiteindelijk heb ik nog de meeste steun gekregen van Jane Killaars, zij is mantelzorgondersteuner bij het Sociaal Team. Met haar had ik direct een klik. Zij biedt mij een luisterend oor, bij haar kan ik mijn verhaal kwijt. Dat is voor mij erg waardevol.”

Ook in haar directe omgeving kan ze terecht voor hulp. “Natuurlijk kan ik altijd terugvallen op mijn drie kinderen, ze wonen gelukkig in de buurt. Ik heb twee goede vriendinnen hier in de straat, die lopen regelmatig bij me binnen. Mijn oudste kleinkinderen steken mij ook vaak een hart onder de riem, ze zijn zo lief voor hun opa!”

De vader van Els, die 100 jaar is geworden, had ook dementie in zijn laatste levensjaren. Die ervaring komt haar nu wel van pas. “Ik weet inmiddels dat dementie bij iedereen anders uitpakt, er is geen standaard patroon of zo. Wat wel voor iedereen geldt, is dat je relatie erg verandert. Je liefdesrelatie wordt meer en meer een zorgrelatie. Gevoelens over en weer zijn ook anders. Natuurlijk, we lachen veel, we huilen samen, hij geeft me af en toe een lieve kus. Laatst wist hij nog dat we 52 jaar getrouwd waren. Mooi toch?”Jan gaat één maal per week naar dagbesteding, en hij sport één ochtend per week met lotgenoten. Els: “Dat vindt hij heerlijk. Voor mij geeft het rust, even een moment voor mezelf. Dat is ook de spiegel die Jane mij steeds voor houdt: zorg goed voor jezelf. De focus ligt veel op de zorg voor je partner, maar je mag er zelf niet aan onderdoor gaan.” Wat de toekomst brengt weet Els niet. “Ik merk dat Jan wel achteruit gaat. Ons motto is dat we nu leven, we proberen er het beste van te maken. We maken samen mooie momenten. Misschien vergeet Jan die dan weer, maar voor mij hebben ze dan veel waarde.”