Ilona is een alleenstaande vrouw die al meer dan 20 jaar in St. Odiliënberg woont. Sinds 6 jaar is ze weduwe. Van beroep is ze al haar hele leven kunstenares. Als kind was ze heel creatief met tekenen. Op latere leeftijd volgde ze de kunstacademie en ze heeft ook zelf lesgegeven. Maar het liefst schildert ze in haar atelier aan huis. Vroeger in een soort twee-eenheid met haar man Rik. Hij regelde alle zakelijke dingen eromheen, zodat zij helemaal met haar vak bezig kon zijn. Toen Rik overleed, veranderde er veel. Ilona: “Je verliest niet alleen je grote liefde en maatje, maar je staat er ineens alleen voor. Alles komt op jouw bordje terecht, terwijl je een heleboel helemaal niet weet. Hoe moet dit, hoe moet dat? Er moest zoveel geregeld worden. Nu, ruim zes jaar later, kom ik erachter dat ik Rik nog steeds erg mis. Veel moois is weggevallen, eenzaamheid kwam ervoor in de plaats”.

Na een gesprek met haar huisarts volgde een doorverwijzing naar het Sociaal Team. Ilona: “Ik kwam in contact met Helen, zij is welzijnscoach bij het Sociaal Team. Het contact met haar voelde direct vertrouwd, zij luistert goed en is erg invoelbaar. Zo’n vertrouwd iemand voelt erg prettig als je er alleen voor staat”.
Ze praten samen veel over praktische zaken, waar Ilona wel wat hulp bij kan gebruiken. Ilona: “Naarmate je ouder wordt, gaan sommige dingen wat lastiger. Autorijden bijvoorbeeld, een rondje om de kerk lukt nog wel, maar veel verder kom ik niet. Ik ben nog best vitaal, maar je staat er toch alleen voor. Het is fijn als er mensen zijn die je helpen met dingen als belastingaangifte, klusjes in huis en dergelijke. Je vertrouwt tegenwoordig niet iedereen meer, toch? Daarom vind ik het zo fijn om nu een vertrouwd iemand aan mijn zij te hebben”.

Samen zijn ze druk bezig om een netwerk voor Ilona op te bouwen. “Mijn twee volwassen dochters springen natuurlijk weleens bij, maar zij wonen ver weg. Zij zijn daarom ook blij met de ondersteuning die ik nu krijg. Ik hoop mijn zelfstandigheid hiermee te behouden”. 
Het schilderen hoort hier natuurlijk ook bij. “Ik zeg wel eens: het voelt als balsem voor de ziel. Het is mijn manier om met anderen te communiceren, contact te maken”. Toch loopt ze ook hier tegen beperkingen aan. “Ik heb altijd geëxposeerd met mijn kunst. Daar stop ik nu mee, de hele organisatie eromheen is me te veel. Dan ben ik erg afhankelijk van anderen”. Het is duidelijk: Ilona wil graag de regie over haar leven blijven behouden. “Als ik voldoende energie heb (dat is gelukkig nog best vaak) sta ik boven in mijn atelier te schilderen. Er bestaat niets fijners. En, laat ik je dit nog verklappen: ik heb nog voldoende ideeën in mijn hoofd zitten voor nieuwe schilderijen. Met schilderen zal ik dus nog lang doorgaan!”